«من همان درختچه کنار دیوار همسایه ام »

وقتی خیلی سن کمی داشتم با تصوراتی که به من تحمیل شده بود خدا را مانند مردی خشن با سیبیل سیاه دراز و قدی بسیار بلند ، یا کسی شبیه به قاضی ها یا شعبده باز ها که از کلاه خود خرگوش در می آورند یا همان کسی که به راحتی می خشکاند و دوباره می رویاند یا کسی مثل کاراگاه پووارو که همه چیز را می داند تصور می کردم که دنبال شناسائی خطاهایی است که من انجام می دهم ، و وقتی که مردم ، بعد از محاکمه کلید بهشت یا جهنم را به من خواهد داد!
وقتی کمی بزرگ تر شدم و احساس کردم که می توانم همه ی خوب و بدها را از هم تمییز دهم ـ احساسی مثل این که من همه چیز را می دانم ـ به نظرم رسید که زندگی مانند دوچرخه سواری با یک دوچرخه دو نفره است که خدا در صندلی عقب در رکاب زدن به من کمک میکند.کمی جلوتر که رفتم نظرم عوض شد و با خودم فکر کردم که خدا در صندلی جلو نشسته و من مجبور هستم به هر کجا که او بخواهد بروم . نمی دانم این پیشنهاد خدا بود که من تصور کنم همیشه کسی کنارم هست که با من رکاب می زند یا خودم چنین خواسته بودم ؛ چراکه من همیشه به تنهایی روی دوچرخه ی دونفره می نشستم و فکر می کردم خدا هم روی آن صندلی دیگر است که من او را نمی بینم. همیشه این حراس ته دلم بود که اگر روزی همه ی این تصورات تنها یک خیال باشد ، چه خواهد شد!

حال ایستاده ام ، هیچ چیزی از هیچ چیز این دنیا نمی دانم ، نمی دانم خدا جلو نشسته یا عقب ، این زندگی پیشنهاد خدا بود یا من ، نمی دانم.
گاهی فکر می کنم شاید خدا همان خود دوچرخه است که با او می روم ، شاید خدا همه ی تصورات من است ، شاید همان ترس ها ، همان نارنجک ها یی که به قصد کشت به طرفم نشانه می روند، یا شاید همان جا پای نارنجک های پشت سرم که سال ها حضورشان را کنارم احساس خواهم کرد و هیچ نقشی در خشک شدن و رویش دوباره ی من نخواهند داشت و فقط مثل دو تا چشم که هیچ وقت پلک نمی زنند به نظاره ام خواهند نشست !
نمی دانم خدا کدام یک از این تصورات من است ، نمی دانم نارنجک هست یا جا پای نارنجک یا کسی که می خشکاند و دوباره می رویاند ـ هست یا نیست نمی دانم ـ اما هر جای این زندگی باشد یا نباشد من به او عادت کرده ام . هر روز فکر های شومی به سرم می زند که اگر روزی او نباشد، که اگر روزی جا پای خدا از دیوار پشت سرم پاک شود ، که اگر روزی تصورات ام تنها یک خیال باشد!

س.م ـ26/1/92


عکاس|شادی آفرین آرش|

منتقد|سعید منصوری|


پیوند به بیرون: وبلاگ شخصی شادی آفرین آرش