یادمه
یه چند ماه پیش وقتی فیلم shutter island اسکورسیزی اومد و من رفتم
فیلمو بگیرم یه چند ماهی از مراسم اسکار گذشته بود و فروشنده می گفت اگه این فیلم
برای اسکار می رسید حتما جایزه رو می گرفت! وقتی فیلمو دیدم، بسیار لذت بردم و
واقعا ایشون راست می گفتند که اگر...، فیلم سیاسی بود البته آخرای فیلم مفهومی-فلسفی
شده بود که به نظر من یک فیلم فوق العاده از اسکورسیزی بود و لئوناردو دیکاپریو با
بازی حرفه ایش به هرچه خوبتر شدن فیلم کمک کرده بود. این فیلم در سایت imdb امتیاز 8.00 از 10.00 را به خود اختصاص داده که
امتیاز خوبیه.
یه
چند وقت بعد رومن پولانسکی با فیلم the
ghost writer بعد از مدت ها به سینما
بازگشت، فیلمی بسیار عالی که فیلم داستان زندگی وزیر امور خارجه انگلیس را نشان می
دهد(همه می گویند منظور پولانسکی تونی بلر بوده) که توسط یک نویسنده روایت می شود
ولی زیباترین ایده این فیلم نه زندگی وزیر امور خارجه انگلیس بلکه زندگی یک
نویسنده بود و مشکلاتی که در راه یک نویسنده متشخص و وفادار و صادق به وجود می آید
( نویسنده ای نا شناخته که تا آخر فیلم نیز اسمش معلوم نمی شود)... بهترین سکانس
این فیلم سکانس آخر فیلم بود جایی که نویسنده با یک کتاب با ارزش خطی...(سکانس فوق
العاده دوست داشتنی بود). این فیلم نیز از سایت imdb امتیاز
7.5 را به خود اختصاص داده.
اخیرا
هم که فیلم سالت با کارگردانی فیلیپ نویس و با بازی آنجلینا جولی روانه سینما شد
که فیلم سیاسی- تروریستی بود که از امتیازش تا به حال 6.5 است که امتیاز کمی است،
البته این فیلم بیشتر اهمیتش به خاطر بازی آنجلینا جولی بود.
از
کارگردانان ایرانی هم ابراهیم حاتمی کیا در جشنواره فجر پارسال که با فیلم پر
سروصدای به رنگ ارغوانی که به عنوان فیلم نخست جشنواره به نمایش درآمد می شود
اشاره کرد، من این فیلمو اخیرا دیدم (یه چند روز پیش) شاید هم دلیل نوشتن مطلب با
این موضوع ایده ای بود که با دیدن این فیلم به ذهنم رسید. به هر حال فیلم بسیار
متفاوت با سینمای امروز ایران بود و شاید هیچ کسی بهتر از حاتمی کیا نمی توانست
این چنین فیلمی بسازد.فیلم پلان های عالی داشت و اثر شاخصی از ابراهیم حاتمی کیا
بود.
در کل من فیلم های سیاسی دوست ندارم آخه همیشه وابسته به یک گروهی ساخته می شه
و سعی می کنند تماشاگر را احمق جلوه دهند و نظریات خود را به آنها تحمیل کنند که
نمونه این فیلم ها را بسیار شاهد بوده ایم ولی فیلم هایی که در بالا اشاره کردم از
بحث این چنین فیلم هایی دور هستند و چون توسط کارگردانان بزرگ و صاحب سبک ساخته
شده اند، نتیجه کار بسیار شاخص و تماشاگر را به فکر فرو می برند و روند فیلم نه
توسط کارگردان بلکه با قدرت تجزیه و تحلیل تماشاگر و تفکر او تعیین می گردد که از
این جهت دوست داشتنی اند.پی نوشت : با توجه به اینکه وبلاگ خیلی سنگین بود و دوستان در این مورد گلایه داشتند با حذف چند پست آخر (که عکس های زیادی داشت و دلیل اصلی سنگینی وبلاگ بود) امیدوارم این مشکل حل شده باشد.
علایقم معماری، عکاسی، فیلم و انیمیشن...